Als de zesendertig jaar durende razernij van een giftige grijszwarte pater een klok niet kunnen schaden; als oorlogen, klokkenstormen, kopervraat, klaagschriften en zelfs een rit achterop een ossenwagen het doek niet laten vallen, dan moet het een klok van Faes de Sjele zijn.
Met Canus Niger zet Remco Sikkel eindlijk een punt achter deze slepende familiegeschiedenis vol spraakschuwe mulders, blinde beurtschippers, strandvarkens, bastrompetisten, kousenhandelaren en fabrieksarbeidsters. De krankzinnige verhaallijnen en taalvondsten doen soms denken aan het werk van Raymond Queneau, maar lijken vooral een ode aan het werk van de volkomen onbekende Thomas Fuller (1608 – 1661).
‘Wie geen gekken of bedelaars in zijn familie heeft, is verwekt door een bliksemstraal’. (Th. Fuller)
Wie met elf vingers geboren wordt zou een groot pianist kunnen zijn. Maar dan moet je geen kousenhandelaar worden. Met Canus Niger laat Remco Sikkel zien dat hij zijn toetsenbord kan bespelen als een klavier. (Th. Fuller)
